خداحافظی

خداحاظی همیشه سخت است. مخصوصا از دوستانی که اگر بیشتر از برادر نباشند، کمتر نیستند.خداحافظی از عزیزانی که در همه شرایط کنارنت بودند و با همه بد خُلقی ها و بی حوصلگی ها تحمل ات کردند و از هیچ لطفی دریغ نکردند.دوستانی که در این شهر غریب برایت هم پدر بودند، هم مادر و هم برادر و الحق که وظیفه خود را به خوبی انجام دادند.
و حالا هفتمین نفر از این جمع نه نفره دوست داشتنی در ساعت 1:20 دقیقه بامداد روز سه شنبه، بعد از کلی شوخ طبعی برای آرام کردن تو، خوابگاه خواجه نصیر را به مقصد تهران ترک میکند و تو میمانی و تنهایی. و غم و غصه. و 62 ساعت پیش رو تا رهایی از این مصیبت.

نقد عکس

شهری است باران خورده که یک روز تعطیل را نشان می دهد  یا محله ای که در آن ازدحام انسانی زیاد است. پیاده رویی را در شهر می بینیم که معماری آن متکی بر بافت های مستطیلی منتسب به دهه 50 ایتالیا است و متعلق به پایین شهر . پیاده رو به راحتی امر پرسه زنی مردانه را توجیح می کند. مردان مشغول برانداز کردن زنی هستند که پوشش آن متفاوت است. عمق صحنه تاریک و جلو روشن است، خطوط عمودی بسیار در انتهای عکس و خطوط مورب و دایره ای در جلوی عکس دیده می شود. زن کتابی در دست دارد و با لباسی نه چندان گرم و سندل مشغول عبور از پیاده رو است. سرش بالاست و آرام و مطمئن قدم بر می دارد.

به دلیل وضوح بیشتر پیام اجتماعی اثر و منحرف نشدن مخاطب نسبت به بخش طنز آمیز صحنه، مد سیاه و سفید برای اثر انتخاب شده است. عکس درباره ی چشم چرانی است. چشم چرانی امری است مردانه که محتوی این عکس نشان می دهد در هر کشوری و هر فرهنگی قابل پیش بینی است. سن و سال نمی شناسد و از سوی زن نیز پذیرفته شده است. اما دهه پنجاه اوج دوره ی فروپاشی اقتصادی ایتالیا و تسلط آمریکا بر آن است. (اشاره به فیگور زن)

زن نماینده قشر روشنفکر است و به این دلیل از تاریکی به روشنایی می آید. آرام راه می رود چون از سلاحی برخوردار است که قطعا بر جهل مردانه چیره خواهد شد. عکس جدال نیروی مردانه و زنانه است (خطوط عمودی و خطوط مورب جلوی عکس)

اغلب مردان مشغول چشم چرانی هستند اما دو سه نفر در انتهای قاب به زن نگاه نمی کنند. (چرا؟) مردان انتهای قاب چون تناولشان از این وسیله چشم چرانی تمام شده است و هیچ چیزی را بهتر از عکاس زن پیدا نکردند که امر چشم چرانی را ادامه دهند.

قابل توجه می باشد عکس صحنه پردازی شده است و اگر چه در بیان تم خود دچار نقص نیست اما ارزش های اسنادی ندارد.